Biografie

Biografie

Wie ben ik en wat is mijn achtergrond?

Mijn naam is Danny Slijfer, geboren in 1989 te Doetinchem en opgegroeid in Terborg. Wonend in Arnhem, in 2016, kreeg ik interesse in natuurfotografie. In 2018 zijn we verhuisd naar het dorp Dieren, met de prachtige Veluwezoom als achtertuin. Sindsdien ben ik volop bezig met alles in en rondom de natuurfotografie.

Sinds maart 2022 is natuurfotografie ook echt mijn werk en sta ik ingeschreven als zelfstandig ondernemer onder de naam Danny Slijfer Fotografie. Momenteel zijn de kernactiviteiten verkoop van foto’s (digitaal & analoog). Digitale aanlevering gaat geregeld gepaard met het schrijven van natuur gerelateerde teksten voor magazines en websites. Ik werk samen met beeldbank Buiten-Beeld, hier worden mijn foto’s aangeboden voor professionele beeldgebruikers. Particuliere verkoop loopt via mijn website, social media kanalen en Werk aan de Muur. Geregeld lever ik ook (vrijwilligers)werk als natuurfotograaf en auteur voor verschillende magazines en organisaties, zoals de populaire website www.natuurfotografie.nl met het bijbehorende Natuurfotografie Magazine. Ook voor de Pixfactory boekenlijn heb ik inmiddels een bijdrage mogen leveren. Daarnaast sta ik als natuurfotograaf bij Kunstbende op de lijst als coach/workshopdocent. Verder doe ik ook nog wel eens mee met nationale en internationale fotowedstrijden. Meerdere keren heb ik in een finale mogen staan bij hoog aangeschreven wedstrijden zoals NPOTY, De Groene Camera en Lowland.

Ik ben een persoon die het vanaf kinds af aan al heerlijk vind om buiten te zijn, ik ben van nature dan ook echt een buitenmens! Als kind was ik dan ook altijd buiten te vinden, binnen was ik niet te genieten. Buiten ontdekken zat er vroeg in, vaak zat ik hoog in de bomen mij te verwonderen over het uitzicht vanaf die hoogte. Hoe hoger, des te mooier vond ik het. Geregeld zat ik tot lieshoogte in de beek met te nette kleding of waren we grote hutten aan het bouwen in het struikgewas. Ik verzamelde ook altijd van alles uit de natuur. Een bos wilde bloemen voor moeders, stekelbaarsjes en voorntjes in een speciebak, maar ook het verzorgen van een half blind kauwtje. Die vervolgens dag in dag uit tam op mijn schouder zat. En dat allemaal dichtbij huis. Onbewust was ik toen al op een kinderlijke manier bezig met de natuur en zag ik details die mij interesseerde.

Na het ‘buiten spelen’ kwam het vmbo en kort daarvoor ontdekte ik een veel grotere passie, namelijk basketbal! Hier ging ik dan ook helemaal in op. Dagelijks waren we te vinden op veldjes, om met een geweldige vriendengroep te basketballen in weer en wind en tot in de late uurtjes. We speelden voor clubs, maar reisden ook het hele land af voor streetballtoernooien. Natuur was in die fase minder interessant, maar ik genoot dagelijks van het buiten zijn en het buitenleven. Na het vmbo moest ik een vervolgstudie kiezen, het liefst werd ik professioneel basketballer, maar dat waren dagdromen. Na een jaar verkeerde studiekeuze in de recreatie zocht ik verder. Mijn opa was tuinliefhebber en daar hielp ik hem graag bij. Ik vond zijn tuinkennis reuze interessant en je was veel buiten bezig, dus ik koos voor de hoveniersopleiding. Het groene gedeelte met onder andere plantenkennis sprak mij gelijk aan in het beroep. Helaas kon ik na vier jaar weinig met het MBO diploma, want achteraf was ik eigenlijk al vanaf het eerste studiejaar aan het vechten tegen een onzichtbare ziekte genaamd ME/CVS. Ik wilde het toen alleen niet weten en ook niet zien. De waarheid was hard tijdens en na de opleiding, want werken en sporten, ook het basketballen, lukte me niet meer en ik moest andere keuzes maken. Stoppen en toegeven was geen optie, de druk van de maatschappij op je schouders was en is te hoog. Ik ging en moest door, ook van mijzelf. Intussen was ik wel voor mezelf begonnen in de tuin, maar dat was achteraf onmenselijk en niet eerlijk naar de klant toe. Ik heb mijzelf daarna in het diepe gegooid en ben samen met mijn vriendin op kamers gegaan in Arnhem. Daar ben ik mijn vervolgstudie HBO Tuin- en landschapsinrichting op Larenstein begonnen, zodat ik daarna kantoorwerk zou kunnen doen. Tijdens deze opleiding kwam ik voor mijn gevoel pas voor het eerst echt in aanraking met de natuur. De lessen in onder andere landschap en (wilde) flora in plaats van de lessen op het mbo in alleen het tuinvak deed de interesse voor natuur groeien. Ondanks de beperkingen heb ik de opleiding met bloed, zweet, tranen en heel veel discipline wel behaald. Helaas kwam ik er wederom tijdens stage achter dat ik een groot probleem had met mijn gezondheid, want op kantoor hield ik het ook niet vol. Na het behaalde diploma nogmaals een serieuze poging te hebben ondernomen als Slijfer Tuinontwerp verder te gaan, wat overigens best succes had, faalde het lichaam mentaal en fysiek weer en kwam ik voor mijzelf als laatste optie bij PostNL. Dit werk hield ik 1,5 tot 2 jaar vol, terwijl ik in de tussentijd volledig instortte. Na jaren onbegrip, over mijn eigen grenzen gaan en kansloze arts bezoekjes had ik geen keuze en moest ik stoppen en echt hulp krijgen. Het enige wat Nederland aanbiedt is therapie in het Radboud UMC, dit zou mij erkenning kunnen geven en verder kunnen helpen. Erkenning kwam er, maar een jaar lang na PostNL een fysieke revalidatie bleek tijdens, maar vooral na de revalidatie een totaal verkeerde inschatting te zijn geweest. Het heeft mij uiteindelijk nog beperkter gemaakt in mijn lichamelijk functioneren en het gevolg was dat ik volledig thuis kwam te zitten met een onzichtbare ziekte. Door veel stress en geen uitlaatklep te hebben in combinatie met stilstaan kreeg ik het mentaal zwaar te verduren. Het besef kwam en het acceptatieproces begon, ik kreeg last van tien jaar lang doorgaan in het verleden. Van onzekerheid voor de toekomst en van al het onbegrip. Het gevolg waren angsten en depressieve tijden. Op bezoek gaan of ontvangen ging in die tijd niet en ik kon geen meter lopen zonder verkramping waardoor ik het huis weinig uitkwam. Ik werd als buitenmens gek van het binnen zitten middenin een stad waar ik geen kant op kon. Een rolstoel wilde ik niet in. Fysiek en mentaal zat ik op een gegeven moment in een diep dal en raakte ik mezelf steeds meer kwijt. Een enge gedachte, maar ik zat compleet opgesloten in mijn eigen lichaam.

Mijn moeder zei via de telefoon al een lange tijd: jij moet een hobby vinden. Dat is een flinke zoektocht als je weinig tot niets kan. Het kwam erop neer dat ik weer naar buiten moest. Sporten kon ik niet meer, wat moest ik dan buiten? Ze bereikte me nog maar nauwelijks, maar ze had gelijk. Het was of naar buiten toe en over de grens gaan of binnen wegkwijnen. Ze zei ga dan de stad of het park in en een boom fotograferen of iets dergelijks. Ik had nog een spiegelreflexcamera, een instapmodel, in de kast liggen van toen ik nog veel en graag op reis ging, dus het viel te proberen. De fotografie was in eerste instantie meer een noodzaak dan een passie, leuk was het niet als je zo beperkt bent. Maar ik deed mijn best en ik had geen keuze, want je zal toch verder moeten in het leven. Zo begon de natuurfotografie bij de voordeur, in de straat en vanuit de auto, maar toen kwam er een omslagpunt! Een klein vogeltje wat zich intussen heeft gevormd als een rode leidraad in mijn fotografie. Opgemerkt door mijn moeder kwam ik ze afgelopen jaren overal tegen, vooral op momenten dat ik goed ga laat dit vogeltje zich even zien aan mij. Welk vogeltje? Ik neem jullie mee!

Ik weet het nog als de dag van gisteren. In januari 2016 in Park Meinerswijk, ik was nog geen honderd meter in Meinerswijk en fotografeerde toen mijn eerste ijsvogel. Daar kwamen direct de eerste tranen van geluk, verwondering en blijdschap om de natuur, maar ook oud zeer kwam eruit. Daar begon het, de passie, de natuurfotografie, de vooruitgang en met hele kleine stapjes begon ik vanaf dat moment uit een groot dal te klimmen. Het was met veel vallen en opstaan en het heeft veel discipline en moed gekost om elke keer terwijl je het niet kan toch de natuur in te gaan. Het heeft mij vaak de kop gekost, maar uiteindelijk heeft het mij ook gered. Waar geen dokter voor mijn gevoel echt moeite deed om mij te kunnen helpen en UWV/de staat ons financieel lieten vallen en de beperking niet erkenden. Toen ik uit de stad vertrok en in Dieren een eigen tuin kreeg en zo goed als naast het bos kwam te wonen, ging het steeds beter. In 2018 begon ik daarom voor mijn gevoel pas echt met fotograferen.

Waarom vertel ik nou dit intieme, persoonlijke verhaal op iets als het internet? Nou ik hoop dat ik jullie inzicht kan geven wat de natuur met je kan doen als je het even niet meer weet. Ik hoop dat ik jullie door dit verhaal kan helpen en kan laten zien dat de natuur helend is en dat een arts je niet altijd kan helpen. Je zal het dan toch zelf moeten doen, wat je probleem ook is. Ik ben van mening dat hulp om de hoek kan liggen. Het maakt je misschien niet gezond, maar je leeft wel weer!

Hoe gaat het nu?
Ik ben erg gegroeid door alle ervaringen en fysiek en mentaal ga ik hard vooruit. De natuur en de fotografie ervan zijn op dit moment mijn basis om nog meer vooruit te kunnen gaan, en dat zal voorlopig nog wel blijven. Als het zich toelaat ga ik alleen, samen met mijn vriendin of met fotovrienden op pad met de auto of de elektrische scooter naar verschillende natuurgebieden. Nog steeds is veel voor mij niet vanzelfsprekend, wat nog frustrerend kan zijn. Soms lijkt het onmogelijk, maar het maakt me trots op wat ik tot nu toe bereikt en gezien heb. Ik ben dan ook erg trots op deze website, ik zie deze als een verlengstuk van mijzelf en daar hoort toch ook wel dit verhaal bij of ik het nou leuk vind of niet. Begrijp mij niet verkeerd, het is de afgelopen tien jaar niet alleen maar kommer en kwel geweest. Het waren goede en slechte periodes die elkaar afwisselden. In de goede periodes kon ik weer even leven, werk ging makkelijker en ik kon reizen. Ik was dan ook vooral blij dat het weer even goed ging, daarom heb ik het ook zo lang kunnen volhouden. Uiteindelijk heeft de gehele situatie mij veel opgeleverd en mooie inzichten gegeven. Ik ervaar als dertiger de rijkdom van de natuur en de vrijheid om vanuit nul mijn hobby in kleine stappen op te bouwen naar professioneel natuurfotograaf. Mijn hoog sensitiviteit gebruik ik nu als kracht, ik voel de omstandigheden snel en goed aan. Hiervoor vermijd ik prikkels en neem ik alle tijd en rust om datgene wat ik zie te verwerken en vast te leggen. De natuurfotografie heeft voor mij het leven weer zinvol gemaakt na moeilijke jaren. Het geeft mij dagelijks nieuwe doelen, nieuwe energie en brengt mij in contact met de buitenwereld. Ik zou dan ook niet meer zonder kunnen.

Stappen die onder andere mijn vooruitgang laten zien zijn de toename van (fotografie)reizen, het voor mezelf beginnen als ZZP’er en lid van VNF de Twintigers. Een fijne, bevriende club van top natuurfotografen uit het hele land. Een streven voor de toekomst waar ik nu dagelijks keihard aan werk is om als zelfstandig ondernemer mijn brood te verdienen als natuurfotograaf. Daarnaast vind ik vrijwilligerswerk voor diverse verschillende partijen erg belangrijk, dit werk levert mij veel geluk en voldoening op, maar toch ook naamsbekendheid met allerlei leuke bijkomstigheden.

Fijne en grote toekomstplannen zijn in de maak, omdat ik het vertrouwen in mijn lichaam en de toekomst grotendeels heb teruggevonden. Zo is één van de vele plannen al uitgestippeld namelijk: een mooie reis naar IJsland!

Update: Deze geweldig mooie rondreis van 2,5 week is gemaakt in september 22. Het was een waanzinnig mooie reis! Vanuit het westen trokken we de Highlands in, van daaruit reden we richting de gletsjers in het zuiden om vanaf daar weer door te reizen naar de noordelijke Westfjorden! In één woord: Onbeschrijfelijk. Meer lezen en zien van deze reis? Een Column staat online op Natuurfotografie.nl en foto’s staan in mijn IJsland Portfolio

‘Succes is het vermogen om keer op keer te falen zonder daarbij je enthousiasme te verliezen. En zo faal ik mezelf een weg naar de top.’

Winston Churchill